Een paar weken geleden kreeg mijn oma te horen dat ze nog maar een paar weken te leven had.. Na een jaar lang het ziekenhuis in en uitgesukkeld te zijn met opeenvolgende longontstekingen, vermoeidheidsklachten en hart- en nieraandoeningen kwam het nieuws dat een tumor zich heeft genesteld tussen haar hart en longen. Er is niets meer aan te doen. Het was raar nieuws..

Het was vooral ook ongelooflijk nieuws: oma zag er op het moment van het nieuws beter uit dan dat ze er in een heel jaar had uitgezien. De longontstekingen waren eindelijk onder controle en ook extra zuurstof was niet meer nodig. Ze vroeg de dokter of ze haar 86e verjaardag gewoon zou kunnen vieren en hij beloofde haar er alles aan te doen om dat nog te halen. Haar verjaardag werd een streefdatum, haar verjaardag was nog 3 weken ver weg.. Dan komt het binnen. 3 weken?

In die weken is er in mijn familie veel gebeurd: mijn zus kwam met haar jongste kind vanuit Nieuw Zeeland overgevlogen en installeerde zich bij mijn ouders. Mijn oom en tante uit Frankrijk reden naar Nederland en trokken bij oma in. Ineens was er continue zorg, door ons en door de thuiszorg. De huisarts liet zijn thuisnummer achter ‘voor het geval dat’. Sindsdien wordt oma dagelijks bezocht door ons: haar kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen, broers, zussen  maar ook buren, neven en nichten. Eigenlijk iedereen die haar -nog- graag wil zien.

De sfeer is heel af en toe zwaarmoedig, triest. Maar meestal wordt er gelachen! We maken van onze laatste tijd met haar gebruik om alles te vragen en zeggen wat we willen. Gelooft oma in God? Wat denkt ze dat er gebeurt als ze dood gaat? Wat wil ze vandaag het allerliefste eten? Heeft ze nog geheimen waar we nu echt iets van moeten weten? Heeft ze haar leven geleefd zoals ze wilde? Wie mag het servies hebben? Wil ze een kerkelijke mis? Is ze bang? Komt ze vanavond frietjes eten? Heeft ze haar recept voor hemelse modder opgeschreven? Ze heeft bíjna overal een antwoord op. Geheimen heeft ze niet. Zegt ze.

Afgelopen woensdag was oma jarig: She made it! 86 jaar is ze. Maar het gaat niet goed met haar. Ze is niet echt ziek en heeft geen pijn maar de vermoeidheid is toegeslagen, haar fysieke krachten nemen elke dag een beetje af. De nieuwe streefdatum is de verjaardag van de huisarts, ergens in oktober. Ik hoef niet te weten welke dag precies. Zelf heb ik mijn momenten met haar gehad: ik schreef haar een brief, vertelde haar wat ik wilde zeggen.. We hebben geknuffeld en samen gehuild. We hebben ook gelachen want we hebben de geheime afspraak met elkaar dat ze de doktoren een “poepie zal laten ruiken” en af en toe neemt ze dat veel te letterlijk. Ik bezoek haar zo vaak mogelijk met Jules omdat het lijkt of elke minuut met haar achterkleinkinderen zorgt voor een extra uur liefdevol leven.

Maar uiteindelijk gaan we toch voor de laatste keer afscheid van haar nemen. In een periode waar extra aandacht is voor de strijd tegen kanker, vecht mijn oma haar gevecht en dat doet ze strijdlustig en dapper. Maar we weten allemaal dat ze de strijd zal verliezen. Oma is niet bang, dat zegt ze en wij geloven haar. Maar ze is nog niet bereid ons te moeten missen.. dat maakt het moeilijk. Ik zal oma zeker gaan missen! Maar kwijtraken kan ik haar niet. Oma zal er voor mij altijd zijn, hemel of geen hemel, god of geen god.

Vandaag ga ik haar even bezoeken. We zullen praten over het mooie weer, over Jules, en wie weet over wat nog meer. Geen enkel onderwerp is taboe, dat vind ik het fijne aan onze bezoeken. Ik zal schrikken van haar uiterlijk, zoals ik dat elke keer doe als ik haar een dag of 2 niet heb gezien.. Ik zal haar kussen knuffelen alsof het de laatste keer is, en morgen? Morgen ga ik wéér..