Oma is dood. Woensdag 5 oktober, rond half elf in de ochtend ging ze, omringd door heel veel liefde van ons heen. Gek is dat. Het is immers nog maar net 5 weken geleden dat we te horen kregen dat ze ziek was. De afgelopen week was dan ook zo’n typische week-waarin-je-wordt-geleefd. Hoewel ik me als kleinkind niet hoefde te bemoeien met de ‘zakelijke kant’ van het overlijden hield het me dag en nacht bezig. Ik schreef namens mezelf en mijn zussen, neven en nichten, een afscheidswoord voor haar crematie.

Het was een mooie dienst, heel persoonlijk. Ik had me voorgenomen niet te huilen want gehuild, dat had ik al genoeg. Ik stond na 3 minuten al te janken en dat heeft een uur (en een kwartier) geduurd.. Het voordragen van ons ‘stukje’ viel dan ook niet mee. Ik kan niet echt terughalen hoe dat moet hebben geklonken, maar op dat moment dacht ik tussen het snikken door onverstaanbaar te zijn. Later kreeg ik echter veel complimenten voor de dappere poging dus misschien viel het mee.. De achterkleinkinderen, waaronder mijn Jules, deden het allemaal fantastisch! Met wat zoethoudertjes werden ze op hun plek gehouden en op de vraag of ze hun gemaakte tekeningen en knutselwerk naar de kist wilden brengen stoven ze naar voren om met hun kleine kunstwerkjes mijn oma’s ‘postpakketje naar de hemel’ te versieren. Het was een genot om te zien, de liefde die ook zij voor haar voelden was kennelijk groot.

De dienst duurde niet lang, een uur (en een kwartier volgens de Dela) en dat was mooi.. Geen geouwehoer, een paar mooie liedjes, lovende woorden en uiteindelijk, op speciaal verzoek, een daverend applaus en staande ovatie. Voor míjn oma. Ze was de allerbeste!

Zoals ik al eens zei: ik zal mijn oma missen, maar kwijtraken zal ik haar nooit…

      IN MEMORIAM

CATHARINA VAN WETTEN-KUUNDERS

28-9-1925   –   5-10-2011