De afgelopen weken ontstond er een ideetje in mijn hoofd.. Dat ideetje nam steeds grotere vormen aan en ontpopte zich tot een heus plan! Inmiddels is het plan voltrokken en rust ik uit terwijl ik met gemengde gevoelens terugkijk op het resultaat..

Het idee ontstond doordat Jules te groot werd voor zijn kamer. Ons huis is niet groot. De woningbouw noemt dat knus, wij noemen dat klein. En onze bovenverdieping is zowaar nog kleiner dan beneden omdat we overal kampen met schuine daken vanaf 50 cm boven de grond. Het vereist dus wat handigheid en aanpassingsvermogen om twee kledingverzamelaren en een peuter met elke 5 december meer speelgoed, te bergen. En de manier waarop we dat voorheen deden was simpelweg niet meer afdoende. Vandaar dat ik bedacht om de kamer waar wij onze kasten hadden staan en onze was lieten drogen, te veranderen in een heuse jongensslaapkamer en vervolgens de minikamer van Jules om te toveren tot toch ruime kledingkast voor het hele gezin.

Voorzichtig opperde ik het idee bij mijn wederhelft, die zuchtte een keer, fronste zijn wenkbrauwen en gaf vervolgens nauwelijks tot geen tegengas.. Hmmm… Dat klonk als goedkeuring! Dus begon ik fanatiek te prakezeren, fantaseren, tellen, meten en uiteindelijk tekenen. Maar zo’n tekening op ruitjes papier, daar wordt niemand tegenwoordig nog enthousiast van dus informeerde ik hier en daar, downloadde een 3D tekenprogramma, volgde de 28 instructievideo’s (natuurlijk pas ná dat ik het zonder had geprobeerd en bijna de laptop uit het raam had gesmeten) en ging aan de slag. Met een dag of 2 stonden allebei de vernieuwde kamers op de pc en kon ik virtueel over onze handig en efficiënt ingerichte bovenverdieping wandelen! Tijd om mijn manlief te overtuigen.. Ik showde hem de 3D tekeningen met gedownloadde vrouw in negligéetje en hoopte op een sprongetje van geluk. Mwa.. Wel leuk.. “Heb je ook een planning voor dit hele gebeuren?” Ah! dat klonk weer als toestemming! Ik kreeg de indruk dat hij alles wel prima vond zolang hij er niet teveel van hoefde te weten. Dat was niet erg; ik belde mijn moeder plande de week voor 5 december nauwkeurig in en maakte een bouwplan.  Mijn moeder zou gereedschap en handen meebrengen, ik zou zorgen dat alles er zou zijn wat betreft materiaal. We hadden 1 dag om de make-over uit te voeren. Ik had namelijk bedacht dat het een leuke 6 december verrassing zou zijn voor Jules en ik kon dus niet eerder beginnen met omhuizen voor hij de laatste keer hier geslapen had! Wel wist ik door een ingelaste snipperdag al een paar dagen van tevoren de muren te schilderen. Dat scheelde een boel werk.

De dag dat we gingen klussen stond ik al vroeg naast mijn bed. Ik had nog nooit zo’n haast gehad om Jules naar zijn vader te brengen! Gelukkig had Ron ook vrij gepakt en die bracht hem voor me weg. Konden mijn inmiddels gearriveerde moeder en ik aan de slag! We sjouwden, we poetsten, we zaagden en we boorden, we schroefden en we zweetten.. De planken die ik de bouwmarkt zo handig op maat had laten zagen bleken niet helemaal te passen in mijn 3D reallife kamers dus er kwam wat extra werk bij kijken. De bovenverdieping raakte bedolven onder een laag MDF zaagsel en met trillende handen van boormachine en handschroevendraaiers zwoegden we voort. Ron was er tussenuit gepiept. Hij had beneden een klus geklaard en ging nog wat studeren..

Omdat het natuurlijk Sinterklaasavond was hadden we een deadline en eerlijk gezegd was  die 2 uur te vroeg! Het voelde alsof ik in zo’n programma liep, waarbij het ook altijd moeilijk geloven is dat alles opt ijd af komt. Maar op de gewenste tijd was de kamer van Jules zo goed als af en wat waren we trots op het resultaat!

Het verhaal kreeg een vervelende wending toen bleek dat mijn mannetje zich de hele dag compleet genegeerd en nutteloos had gevoeld! Ik, met zaagsel in oren en blijkbaar ook hoofd had de hele dag niks gemerkt en stuitte prompt op een ernstig teleurgestelde vriend, die op zijn speciaal aangevraagde snipperdag graag wat meer had willen verbouwen… Ai ai.. Had ik daar even de plank misgeslagen.. Dacht ik hem te ontzien, voelde hij zich verwaarloosd! Hij was blij met de kamers maar niet met mij als werkgever dus ik moest een dag of wat afzien voor ik ook bij hem weer een glimlach terugzag..  Al met al dus een onderneming met hele duidelijke resultaten en conclusies: ik kan best een aardig stukje timmeren en zagen, maar delegeren moet ik echt nog leren. Het spijt met verschrikkelijk dat Ron zo moest afzien en ik heb een flinke les geleerd! En dan bedoel ik niet: Meten is weten..