Jules gaat naar school. Zomaar ineens. Ineens is hij 4 en moet hij elke dag, van half 9 tot 12 en van 1 tot 3 naar school. Ik vraag me me af waar de afgelopen 4 jaar zijn gebleven. Jules vindt het leuk om naar school te gaan. Waarom ook niet? Het is een leuke school, ze hebben er speelgoed en eigenlijk heeft hij nog nooit ergens moelijk over gedaan. Het zit niet in zijn aard denk ik.

Maar ik vind het wel lastig. Niet zozeer voor mij, oh nee, ik ben niet de moeder die met tranen in de ogen 6x afscheid neemt ’s ochtends. Tenslotte zijn we er allebei aan gewend uit elkaar te gaan, en even later weer gewoon bij elkaar te komen. Maar voor Jules vind ik het wel lastig.. Het zijn zo’n lange dagen! Hij moet vroeger op dan anders, sneller aankleden, verplicht eten (voor je het weet wordt mij verweten dat hij niet wil eten ’s ochtends), in het donker naar school en daar dan uren blijven, zonder mij en zonder zijn vader. Vervolgens ziet hij ons dan heel even in de pauze -ik blijf op school met hem als overblijfmoeder, zijn vader neemt hem mee naar huis- om een krap uurtje later weer in de klas te moeten zijn.. Het is een heel nieuw ritme en ik heb me nog nooit zó erg mama gevoeld als nu. Nu wil ik het voor hem opnemen, hem beschermen, betuttelen, troosten, en dat is natuurlijk het laatste wat je moet doen.

Gek is dat, hoe je echt pas gaat waarderen wat je hebt, als het er niet meer is. Niet dat ik heel dramatisch wil doen, natuurlijk is hij er nog gewoon en het hoort er bij en ik wist het natuurlijk al 4 jaar enz. maar het voelt écht gek. Ik maak me zorgen over hoe hij zich voelt op school, of hij vriendjes zal maken en of hij ooit tikkertje zal spelen zoals alle andere kindjes voor wie het wél heel normaal lijkt dat ze daar zijn.

Het is gek om ouder te zijn.. Hoe leg je uit aan iemand die het nooit heeft ervaren, dat je vanaf de moment van geboorte je leven lang niet meer kan voorstellen hoe het ook al weer was vóór hij er was? Anders dan verliefdheid, waarbij je natuurlijk de hele dag misselijk van geluk loopt te wezen en waarbij je vlinders in je buik voelt, ontstaat er een soort vanzelfsprekende liefde..  Jules is mijn alles. Híj en alleen hij krijgt mijn laatste Rolo. Voor hem vang ik het koude water op onder de douche. Voor hem maak ik me groter in plaats van kleiner als ik tegen koude wind en regen in fiets. Hij krijgt mijn longen, nieren en hart als het moet. Hij mag niet ziek worden, als hij buikpijn heeft heb ik het ook. Als hij zich schaaft doet mijn ziel pijn. Het betekent ook dat ik hem gun dat hij allergelukkigst wordt! Dat hij succesvol is in zijn leven, op een manier die hij kiest. En daarvoor moet ik hem loslaten. Niet helemaal en vooral niet té los. Maar wel van half 9 tot 12 en van 1 tot 3..

Slik..