Gisteren vierden we de verjaardag van mijn dochter. Maar stiekem is ze vandaag jarig. Ze werd om 01.10u geboren en is nu dus officieel 3 jaar. Ik vier het vandaag inwendig en op een of andere manier maakt het me emotioneel. Ik weet niet of het de vermoeidheid is (het was een drukke dag gisteren), of puur sentiment. Mijn meisje wordt groot.

Betovering

Ze is me d’r een, zoals ze dat zeggen. Wanneer je haar ziet raak je wat betoverd. Ze is mooi, haar donkere haar en donkere ogen steken af tegen een egaal bleek huidje met een zachte blos op de wangen. Haar ogen fonkelen altijd en het is lastig te peilen of dat is van blijheid, ondeugendheid of boosheid. Vooral omdat deze drie elkaar te pas en te onpas afwisselen.

Ze heeft mijn geduld al eindeloos op de proef gesteld. Het is niet aardig om te zeggen maar ze heeft me meerdere keren doen afvragen of ik wel een geschikte moeder ben. Wíl ik eigenlijk wel kinderen? Waarom heb ik er drie? Kan ik dit wel aan, en zo niet, wat dan? Mijn moeder lacht op haar beurt als ik terloops dit soort opmerkingen maak. ‘Jij hebt de makkelijkste kinderen die je kan hebben’, geeft ze me dan mee en daarmee kan ik niet anders dan concluderen dat ik me zit aan te stellen. Toch kan ik er wakker van liggen en ben ik na 3 jaar van pril geluk, doodmoe.

Consequent zijn helpt

Even relativeren: behalve mooi is mijn dochter het sociaalste wezentje in huis; ze knuffelt graag met haar broers, vraagt de hele dag door of je iets wil drinken of eten en komt dan met denkbeeldige kopjes thee op de proppen waar je héél voorzichtig mee moet zijn omdat ze hele hete thee  bevatten. Ze wil elke dag dansen en zingen, ze houdt van bloemetjes, roze, rokjes, kettingen en armbanden, ze wordt dolgelukkig van complimentjes en deelt ze evengoed uit.

Maar zo lief als ze er uit ziet, zo kattig kan ze zijn. Ze haalt streken uit die ik zelfs van mijn 9-jarige zoon niet hoef te verwachten en kan het woord ‘nee’ niet handelen. Dat vertaalt zich naar woedeaanvallen, complete hysterie en heel veel driftbuien. Uit het niks kan ze zichzelf op de grond laten vallen en in tranen uitbarsten. Ontroostbaar is ze dan. Ik ben niet het type moeder dat graag meeveert. Nee is nee, blijft vooral ook nee en als het haar niet zint dan heeft ze vette pech gehad. Ik heb geleerd dat consequent zijn helpt en dat het kinderen goed doet, maar ik heb ook geleerd dat consequent zijn het aller aller allermoeilijkste is wanneer het opvoeden betreft. Het heeft alle energie uit mij en mijn man gezogen afgelopen 3 jaar.

Dag stoere broeken

‘Kindjes van drie, die mopperen nie’, zeggen we tegen haar, in de hoop dat ze zich vanaf nu uitgedaagd voelt zich op een andere manier (lees: minder dramatisch) te uiten. Hoe ouder ze wordt, hoe beter we met haar kunnen communiceren, hoop ik. Maar zoals ik eerder al zei word ik er ook sentimenteel van. Gisteren gaf ik haar kleertjes (van baby tot nu) aan een Syrisch gezin. Ik heb er nog één laatste keer doorheen gesnuffeld. Teruggedacht aan de momenten dat ze bepaalde kleertjes aanhad. Kleertjes die ík heb uitgezocht (iets wat nu niet echt een optie meer is omdat ze een bijzonder uitgesproken mening heeft over wat ze wel of niet aan wil); stoere broekjes, leuke sjaaltjes en toffe shirts i.p.v. jurkjes, bloemetjesmaillots en heel veel roze… Vanochtend moest ze een broek aan en ze mopperde niet.

En ik realiseer me dat haar pittige karakter een uitdaging maar vooral ook een zegen is. Zij gaat zich wel redden in deze wereld. Ze zal veel vallen en telkens weer opstaan, want daar ga ik haar bij helpen. Ze zal harten veroveren en breken. Mijn hart heeft ze in elk geval, ondanks alles, veroverd en dat zal nooit meer breken. Zij is mijn oogappeltje, mijn prinsesje, mijn duveltje, mijn ‘mini me’ en ze is nu drie.