Laatst was ik op bezoek bij vrienden ter ere van de verjaardag van hun nu elfjarige dochter. Het gesprek ging van voor naar achter en van links naar rechts. Zoals altijd in dit gezellige huis. We praatten over jarig zijn en over wijn, over werk, corona en ouderschap. Zo kwam ook ter sprake dat de vader van mijn gastheer, Matt Dings, altijd schrijver was geweest voor HP/De Tijd. Hij leeft niet meer, maar die dag heb ik hem toch een beetje leren kennen.

Want terwijl ik mijn verbazing uitsprak over het feit dat ik dit nooit eerder had gehoord (in mijn journalistieke jaren heb ik HP/De Tijd altijd met veel bewondering en plezier gelezen), kwamen de boeken en bladen uit allerlei hoeken tevoorschijn. Bewijs, dat het echt waar was 😉 . “Kijk hier, toonde zoon Menno trots, de geboorte van onze dochter werd een coverstory!”

Ik bladerde door het magazine op zoek naar het verhaal achter de cover en voor ik het wist werd ik meegesleept in een 4 pagina’s groot artikel over de geboorte van het meisje waar ik juist vandaag naartoe was gekomen. Een bijzonder toeval wilde dat ik haar een abonnement op een tijdschrift cadeau had gedaan. Geen HP/De Tijd, dat niet.

Ik ben niet zo snel onder de indruk van iemands schrijfstijl en misschien speelde de sfeer in huis me parten, maar ik was hoe dan ook geraakt en na het lezen van de laatste woorden waarmee deze opa naar zijn kleindochter de hoop uitsprak dat ze dit over een jaar of 18 zou lezen, rolde de tranen over mijn wangen. 

Wat meespeelt is dat ik al járen aan mezelf beloof ooit een boek te schrijven. Ik weet nog niet waarover maar ik denk dat het mijn bedoeling zal zijn toch iets na te laten voor mijn kinderen. En het gemak waarmee ik dat vooruit blijf schuiven vreet aan mijn geweten. Tenslotte horen we dagelijks om ons heen de verhalen van mensen die zijn weggevallen, veel te vroeg en onverwacht. Als ouder van 3 kinderen vraag ik me natuurlijk wel eens af: wat geef ik ze mee? En wat beklijft? Wat nou als ik er niet ben om te zien of mijn ouderschap gelukt is? En wanneer vind ik het gelukt? Op zulke momenten word ik super onzeker over mijn verantwoordelijkheid om ze iets te leren; normen, waarden maar ook vaardigheden en misschien wijsheden. Allemaal dingen waarvan ik vind dat mijn ouders die mij heel helder en rechtlijnig hebben bijgebracht, daar was geen boek voor nodig.

Net zo min als dat ik tijd maak om een boek te schrijven vermoed ik soms dat ook deze belangrijke dingen erbij inschieten. Het was Matt Dings die me postuum een schop onder de kont gaf en deed realiseren dat ik vaker de pen moet oppakken. Want: wie schrijft, blijft! Dat blijkt maar weer.

Lees het bijzondere verhaal Pa!? van Matt Dings hier.